Στον Πολιτιστικό Πολυχώρο «Δημήτρης Χατζής» στα Παλιά Σφαγεία, η ταινία του Σάμιουελ Μαόζ: Λίβανος (Lebanon), 2009, με διάρκεια 93 λεπτά, Είσοδος Ελεύθερη στις 8.30.
«6 Ιουνίου 1982. Είναι η πρώτη μέρα της επέμβασης του Ισραήλ στα εδάφη του Λιβάνου ενώ μαίνεται ο εμφύλιος πόλεμος. Μια διμοιρία αλεξιπτωτιστών καλείται να «καθαρίσει» μια μικρή πόλη από επιζήσαντες Σύριους κομάντος και Παλαιστινίους μαχητές, η οποία μόλις βομβαρδίστηκε από την Ισραηλινή αεροπορία. Τη διμοιρία συνοδεύει ένα τανκ, το πλήρωμα του οποίου αποτελείται από τέσσερις νέους στρατιώτες, που το μόνο που σκέφτονται είναι οι οικογένειές τους και η επιστροφή στην πατρίδα. «Ο άντρας είναι το ατσάλι. Το τανκ είναι απλά μέταλλο»: Το εμψυχωτικό αυτό μότο είναι τυπωμένο στο «στομάχι» του οχήματος, κάνοντας έτσι το τανκ μια μείξη σάρκας και μετάλλου (R. Ebert), καθώς το πλήρωμα κοιτάζει έντρομο μέσα από το σκόπευτρο την ωμή και απεχθή πραγματικότητα του πολέμου που τους κυκλώνει.
«Στον πόλεμο οι άνθρωποι δεν σκοτώνουν για ιδανικά, ούτε επειδή εκτελούν διαταγές. Είναι ανίκανοι να σκοτώσουν, δεν σκοτώνουν γι’ αυτά. Σκοτώνουν για έναν λόγο μόνο, παίρνεις κάποιον και τον απομονώνεις σε μια κατάσταση όπου κινδυνεύει η ζωή του. Ο κόσμος ξέρει αυτό το συναίσθημα μόνο θεωρητικά, αλλά στην αληθινή ζωή το νιώθεις σε όλο σου το σώμα. Και εντελώς φυσικά, το ένστικτο επιβίωσης ξυπνά από την λανθάνουσα κατάσταση και σε κυριεύει σαν να είναι ναρκωτικό». Ο σκηνοθέτης Σάμουελ Μαόζ υπήρξε ο ίδιος πυροβολητής σε τανκ στον πόλεμο του Λιβάνου και 25 χρόνια μετά έχει το κουράγιο να αφηγηθεί τις εμπειρίες του μέσα από το alter ego του, τον χαρακτήρα του Σμούλικ. Όπως αναφέρει και ένας από τους ηθοποιούς της ταινίας, ο Ιτάι Τιράν: «Αυτό που συνειδητοποίησα κατά βάθος ήταν πως ο Σμούλικ δεν μοιάζει με δολοφόνο. Σίγουρα αφαίρεσε μια ζωή, αλλά αν έγινε φόνος, νομίζω ότι είναι ο φόνος της ψυχής του».
Αναφέρει σε κείμενο ο Παναγιώτης Κράββαρης ειδικός συνεργάτης του Πνευματικού Κέντρου Ιωαννίνων, κινηματογραφιστής.
