Γιατί οι νιφάδες του χιονιού είναι συμμετρικές τις περισσότερες φορές; Πώς γίνεται να «γνωρίζει» η κάθε ακτίνα της νιφάδας το σχήμα της άλλης ακτίνας;
«H δημιουργία των νιφάδων του χιονιού είναι ευαίσθητη στις άμεσες περιβαλλοντικές συνθήκες, ειδικά στη θερμοκρασία και την υγρασία», λέει ο Κένεθ Λίμπρεχτ, πρόεδρος του τμήματος Φυσικής του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Καλιφόρνια, ο οποίος επιμελείται ένα site σχετικό με τους κρυστάλλους του χιονιού. «Ενας κρύσταλλος μπορεί να θέλει μισή ώρα για να πάρει το τελικό του σχήμα, και σε αυτό τον χρόνο μπορεί να ταξιδέψει πάνω από ενάμισι χιλιόμετρο, ενώ έρχεται αντιμέτωπος με διαρκώς εναλλασσόμενες περιβαλλοντικές συνθήκες. Αν παρατηρήσεις την καθεμιά ακτίνα της νιφάδας, το σχήμα της αντανακλά την ακριβή ιστορία των ταξιδιών της», λέει ο δρ Λίμπρεχτ. «Επειδή, όμως, οι έξι ακτίνες ταξιδεύουν όλες μαζί, “βιώνουν” ακριβώς την ίδια ιστορία. Οπότε φαίνεται σαν να αναπτύσσονται σε συγχρονία, παρότι η κάθε ακτίνα δεν “γνωρίζει” τον τρόπο με τον οποίο αναπτύσσονται οι υπόλοιπες».
Ο δρ Λίμπρεχτ παρομοίασε τη διαδικασία με το να βγεις έξω μια μέρα με κρύο, φορώντας ένα χοντρό παλτό και να δεις κάποιον άλλον να φοράει ένα εξίσου βαρύ πανωφόρι, δίχως να το έχεις προβλέψει ή να τον έχεις συμβουλευτεί. «H άλλη πλευρά του νομίσματος είναι ότι η κάθε νιφάδα είναι μοναδική και δεν μοιάζει με καμία άλλη, αφού η καθεμιά ακολουθεί το δικό της μονοπάτι μέσα στις ατμοσφαιρικές αναταράξεις», λέει.
«Τέλος, στην πραγματικότηκα, οι νιφάδες είναι σπανίως τέλεια συμμετρικές, παρότι οι φωτογράφοι νιφάδων χιονιού επιλέγουν αυτές που είναι», λέει ο δρ Λίμπρεχτ. «Οι μεγάλοι και όμορφοι συμμετρικοί κρύσταλλοι είναι όντως σπάνιοι, αλλά, όπως συμβαίνει και με τους ανθρώπους, οι πιο ελκυστικοί είναι αυτοί που συνήθως τραβούν πάνω τους την προσοχή».
